Het boek ‘De Tao van Gezondheid’ van Conny Coppen is een pareltje in mijn boekenkast. Zij weet de wijsheden uit de acupunctuur en het taoïsme prachtig in woorden te vangen. Het sprookje van Doornroosje gebruik ik vaak in mijn lessen en cursussen. Zo mooi.
Het sprookje van Doornroosje – Uit ‘De Tao van Gezondheid’ van Conny Coppen
Het sprookje van Doornroosje is een prachtige metafoor voor de strijd tegen oude overlevingsmechanismen. Doornroosje – de werkelijke schoonheid van het leven; het lieflijke – is vervloekt en in slaap gevallen. En met haar is iedereen in het paleis hetzelfde lot beschoren. De prins zoekt haar en is vastbesloten om haar te vinden (de lieflijke; het oorspronkelijke, de pure schoonheid in zijn leven). Maar om haar te kunnen bereiken moet hij heel dapper en volhardend zijn, want een heel doornbos is rondom het kasteel gegroeid waarin zij verblijft. Bovendien probeert de boze fee (metafoor voor het gekwetste ego) hem met alle macht de doorgang te beletten.
Ondanks dat en hoewel de prins de schoonheid die daar binnen slaapt niet kan zien, weet hij op de een of andere manier toch dat hij door moet zetten. Hij weet dat er iets is wat hij mist. Iets essentieels. Hij is ergens naar op zoek. Misschien weet hij niet eens wat. Zijn verlangen drijft hem, een verlangen zo sterk dat hij bijna niet anders kan dan het te volgen.
Hij besluit zijn hart te volgen, zelfs al weet hij niet precies waarom. Zelfs wanneer het hem misschien wel het leven kan kosten. Het moet. Het wil. Hij gaat. Onvoorwaardelijk volgt hij zijn innerlijke stem; dit verlangen dat besloten ligt in dat gevoel dat hem iets wezenlijks ontbreekt.
Toen de schoonheid, Doornroosje, werd geboren, was één fee (Malafide) niet uitgenodigd. Malafide had zich buitengesloten en miskend gevoeld, zoals velen van ons zich hebben gevoeld in de kinderjaren. Dit maakte haar woedend. En dit leidde ertoe dat ze de pure schoonheid vervloekte.
Er is maar één middel dat haar vloek kan verbreken en dat is de kus van een prins die Doornroosje liefheeft. Onvoorwaardelijke liefde is het enige wat de schoonheid vanbinnen weer kan doen ontwaken. De prins, op zoek naar de ware schoonheid, zal nu de boze fee moeten bevechten en haar woede trotseren. Haar woede neemt enorme proporties aan. Wanneer zij ziet dat de prins niet opgeeft, verandert ze in een draak.
Wij allen moet op de een of andere manier deze draak bevechten om de verborgen, slapende, ware schoonheid vanbinnen te vinden en haar lief te hebben. De draak die in ieder van ons leeft: het boze, miskende, gekwetste kind. Het heeft een heel doornbos gebouwd om de oorspronkelijke schoonheid heen. Stekels. Zodat niemand eraan zal komen. Om je innerlijke schoonheid – de lieflijke, het pure, de onschuld – te ontmoeten moet je je nu, net zoals de prins, een weg banen door het doornbos. Je kunt dit vergelijken met de muren die je hebt gebouwd, de maskers die je hebt opgezet, de overlevingspatronen en verdedigingsmechanismen die je in de loop van je leven ontwikkelde.
Diepere boodschap van het sprookje
Volg je hart, je diepste verlangen, ook als je het niet helemaal begrijpt. Ga ervoor en vertrouw. Baan je een weg door het doornige struikgewas dat jouw ware schoonheid omhult. Houdt vol, ook als het moment komt waarop je de draak van je oude angsten moet bevechten. Wees vastbesloten en vertrouw. En aarzel niet, wanneer je de ware schoonheid van je wezen ten slotte ontmoet. Heb haar lief. Ze zal ontwaken, tot leven komen en met je trouwen.
Je komt dus in verbinding met de ware schoonheid van je hart. Tegelijk met Doornroosje zullen vele anderen ook ontwaken. De vloek zal zijn verbroken en jullie leven nog lang en gelukkig.
Jouw eigen besluit om uit je slachtofferrol te stappen en op zoek te gaan naar de ware liefde, waarheid en schoonheid vanbinnen, zal je een kracht geven die overeenkomt met wat de prins in het sprookje laat zien. Een kracht die het schijnbaar onmogelijke mogelijk maakt. Simpel wensen is echter niet genoeg: het moet een bewuste, vastbesloten wens zijn om ‘haar’ te vinden; om niet langer te slapen en niet langer in slachtoffer- of schuldgevoelens te blijven zitten. En je moet bereid zijn de consequenties te nemen. Het kan immers zijn dat je je een weg door het doornbos moet banen.
Misschien is dit wel waarom het leven soms zo hard voor ons is; om in ons dat diepe verlangen vrij te maken om dat wat we kwijtraakten terug te vinden en lief te hebben; de ware schoonheid, het pure, het ongerepte, stralende, vrije, de liefde. Misschien wil de essentie van het goddelijke worden teruggevonden, wakker gekust en liefgehad in onszelf.
Doornroosje slaapt in het kasteel. Het kasteel als symbool voor de woning; het lichaam en het fysieke bestaan. Hoe groter de pijn, hoe sterker het verlangen. Hoe sterker het verlangen, hoe groter de kracht en de motivatie om het verlangde te vinden.
Conclusie
Het hart is veel meer dan enkel het fysieke hart. Het staat voor de verbinding met de essentie en daarmee met de goddelijke bron. Het spreekwoordelijke gebruik van het hart laat dat duidelijk zien: in het hart van, in de kern, hart hebben voor iets, met hart en ziel, hartelijk, iets wat je aan het hart gaat, in hart en nieren, enz.
Ieders hart herbergt een Doornroosje, die van goddelijke perfectie en overgankelijke schoonheid is. Maar vaak is deze schoonheid ingeslapen (dus onbewust) en schijnbaar onbereikbaar geworden. Voor je die onvergankelijke schoonheid in jezelf kunt ontmoeten en liefhebben, kan het zijn dat je de draak moet overwinnen en je een weg moet banen door het doornbos. Tijdens dat proces zul jij je lichaam en hersenen ‘herprogrammeren’ en nieuwe gewoontes aanleren. Je wordt wakker, je wordt bewust. En dat proces vraagt liefde, moed, volharding en motivatie.
Mooi hè?
Liefs,
Fafany