Hupsakee. In de titel gelijk twee woorden bij elkaar waar waarschijnlijk een hoop bellen gaan rinkelen bij een hele hoop mensen. Healing?!? Parkinson?!? Genezen van Parkinson?!?
Afgelopen week was ik op mijn wekelijkse bezoekuurtje bij een mevrouw in een woonzorgcentrum. Zij heeft mij een aantal weken geleden gevraagd of ik samen met haar zou kunnen kijken of ze anders zou kunnen omgaan met haar pijn. Ze is wekelijks aanwezig bij de ‘Chinese Gym’ groep in datzelfde woonzorgcentrum en merkt dat die uurtjes haar ontzettend goed doen. Omdat het haar niet lukt thuis haar oefeningen te doen, heb ik beloofd de komende tijd samen met haar te kijken hoe ze de rust in haar lichaam en de stilte in haar hoofd in haar dagelijkse leven kan integreren.
Mijn eerste bezoek hebben we alleen een kopje thee gedronken en heeft ze mij haar levensverhaal verteld. Over haar pijn. Haar eenzaamheid. Haar verdriet. Het onverwachte overlijden en het gemis van haar man. Haar snelle achteruitgang waardoor ze nu in een rolstoel zit. De inrichting van haar kamer die steeds leger en onpersoonlijker wordt; er moet van alles weg zodat ze zich met haar rolstoel nog een beetje door de kamer kan bewegen. Tijdens het samenzijn zie je langzaam maar zeker dat haar trillen minder wordt, je ziet haar ontspannen in haar stoel. Ook dit is Qigong; door delen ontstaat er ruimte in het hoofd. Door het uiten van zorgen en emoties komt er ruimte in het hart. En dan wordt het makkelijker om weer te ontspannen in je lichaam.
Tijdens mijn tweede bezoek gaat het helemaal niet goed met haar. Ze is bang dat ze in een delier schiet en ziet overal cijfers. Het trillen van haar lichaam is enorm. Ze staart naar het raam en is helemaal overstuur als ze ziet dat de bloemen niet in de goede volgorde (van cijfers) zijn gerangschikt. Met grote ogen kijkt ze me aan, doodsbang voor wat er met haar gebeurt en omdat ze er totaal geen controle over heeft. De stress wordt groter, het schudden van haar lichaam wordt intenser.
Ik herinner me dat ze me de vorige keer iets verteld heeft over muziek en hoe ze vaak samen met haar man muziek luisterde. Er staat een geweldig mooie installatie en alsof het de normaalste zaak van de wereld is pak ik een paar cd’s op en laat ik haar er eentje uitkiezen. Willem Vermandere …
Bij de eerste tonen stopt het staren. Na een aantal minuten wordt het schudden rustiger totdat het er bijna niet meer is. Tranen in haar ogen. We worden stil en luisteren. Er zijn geen cijfers meer, zelfs de pijn is even weg. We luisteren naar de stem van de zanger, naar zijn woorden en vooral naar de muziek op de achtergrond. Samen zitten we daar, zeker een half uur. Verder niets. We delen over de muziek die we horen en dan worden we weer stil. Meer tranen. Minder trillen. Meer rust. Minder pijn.
Voordat ik wegga probeer ik alles zo in te richten dat ze zelf met haar rolstoel bij de cd-speler kan. Er ligt een stapeltje van de cd’s die ze altijd samen met haar man luisterde op een handige manier zodat deze niet kunnen omvallen. En we spreken af dat ze een afspraak maakt met de huisarts. Dit kan nu, zonder dat er weer extra stress vrij komt. Bij de receptie vertel ik even kort dat ik me zorgen maak over een mogelijke delier en ze beloven dat ze dit doorgeven aan de mensen van de zorgafdeling.
Vanmorgen zag ik haar weer. De huisarts is in het centrum en heeft afgesproken ook bij haar langs te komen. Je weet echter nooit precies hoe laat. En in plaats van in de stress te schieten dat ze de huisarts gaat missen, heeft ze besloten om erop te vertrouwen dat ze gewoon mee kan doen met de les. Dat het vast wel goed komt. Ze ziet er goed uit. Rustig. Haar ogen zijn rustig.
Overmorgen ga ik weer naar haar toe. En misschien doe ik niets anders dan een kopje theezetten en samen muziek luisteren. En ja, ook dat is healing. Het hoeft niet altijd volgens de meest recente onderzoeken of de meest passende beweging specifiek voor die doelgroep. Howard Shifke, auteur en ex-parkinson patiënt, schrijft in zijn boek Fighting Parkinson’s … and winning over de mind die altijd zoekende is naar het juiste en zegt onder andere:
“My Parkinson’s mind would tell me that if I could not do the Qigong exercise as it was written, then I could not have recovery”.
Die kritische mind is echt niet alleen aanwezig bij Parkinson patiënten. Als we onze eigen kritische, perfecte en altijd maar zoekende mind eens zouden kunnen loslaten. Stoppen met zoeken naar de beste oplossing en volledig voor de volle honderd procent in verbinding zijn met wat er is. Met de persoon die voor je staat.
Wie weet mag je dan ook wel genieten van muziek die je anders nooit zult horen